Om precies 13:00 uur, toen gewone mensen nog dachten dat zaterdag bedoeld was voor koffie en contemplatie, begon in de Sportcampus Zuiderpark iets wat het midden hield tussen sport, chaos en sociale experimenten: het eerste Sovicos Beachvolleybaltoernooi van seizoen 2025/2026.
Vijf velden lagen klaar — glinsterend zand onder TL-licht, de geur van sporttape in de lucht, en een leger Sovicos-leden, aangevuld met mysterieuze plus-éénen. Sommigen kwamen vrijwillig, anderen leken te zijn meegesleurd met de belofte van “het is leuk, echt waar”. Het toernooi was bovendien een primeur voor Ilse, trainster, BC-lid en dappere organisator van deze zandige onderneming. Ze had een plan. En dat plan werkte – wat opmerkelijk is, want bij beachvolleybaltoernooien werken plannen doorgaans maar tot het eerste fluitsignaal.
De formule: iedereen speelt volgens het King/Queen of the Court-principe, zodat iedereen lekker veel speelt en niemand kan zeggen dat hij “te weinig aan bod kwam”. Teams met een plus-één bleven samen (de universele wet van het plus-één-evenwicht), terwijl de rest vrolijk werd gemengd tot verrassende combinaties.
Aangezien ik zelf meespeelde, kan ik slechts verslag doen van veld 2 — ongetwijfeld het interessantste veld, want ik stond erop. Vier teams speelden daar hun wedstrijden, en hoewel ik niet meer ieders naam weet, kan ik met zekerheid zeggen dat het gezellig was. Ik speelde samen met Folkwin, die zijn plus-één (ik) moedig meesleepte in het avontuur. We begonnen sterk. Binnen no-time tikten we de vijf punten aan, wat ik persoonlijk al als een overwinning beschouwde, gezien mijn flink protesterende schouder. Maar Folkwin serveerde alsof hij de wetten van de zwaartekracht persoonlijk had ontslagen, en we vlogen erdoorheen. Onze tegenstanders — onder wie Thomas en Fransie, die het soort aanvallen produceerden waar zelfs professionele zandkorrels angstig van trillen — maakten het ons lastig. Lange rally’s, veel zand in onwaarschijnlijke plekken, en een gezonde dosis fanatisme (vooral van mijn kant, want verliezen is overrated). Toch wisten we de eerste ronde af te sluiten met 17 punten. En daarmee waren we de winnaars van het veld! Hoera.
De tweede ronde daarentegen… was minder heroïsch.
We kwamen wat stroef op gang — alsof iemand de “aan”-knop van ons reactievermogen had verstopt. Ondertussen waren Thomas en Fransie al niet meer in te halen. We eindigden met 9 punten, wat nog best respectabel is voor mensen die langzaam veranderden in zandsculpturen.
Na de pauze — een wonderlijke bijeenkomst vol gezonde snacks, bijpraatmomenten en het weerzien van bekenden (Olga was terug! 🎉) — begon het tweede deel van het toernooi. Ilse gooide alle teams door elkaar. Nieuwe combinaties, nieuwe grapjes, nieuwe kans op zand in je oor. Ikzelf besloot mijn schouder een plezier te doen en het spektakel verder vanaf de zijlijn te volgen. En eerlijk: dat was geen straf. Er werd gesprongen, geserveerd, gelachen en soms meer gerold dan gespeeld. Sprongservices werden getest, ballen op wonderbaarlijke manieren in het spel gehouden, en mensen lagen letterlijk dubbel van het lachen.
Zoals altijd eindigde het geheel met de derde helft: een waar festijn van gezelligheid, spierpijn en het strategisch zoeken naar een stoel. De tafels puilden uit, de gesprekken ook, en de sfeer was precies wat Sovicos typeert: warm, vrolijk, en met een lichte laag zand over alles heen.
Bedankt Ilse voor het organiseren van deze geslaagde editie van het Sovicos Beachvolleybaltoernooi!
De volgende is op 8 november, en inschrijven kan weer — met of zonder plus-één, met of zonder spierpijn.
Dat het weer gezellig wordt, daar twijfelt niemand aan. Dus… ben jij erbij, of laat je Veld 2 opnieuw aan zijn lot over?