Er zijn van die plekken waar de tijd lijkt stil te staan. Waar de kerk het middelpunt van het dorp vormt, de lokale kroeg het enige sociaal geaccepteerde alternatief is, en de dorpsgenoten vreemdelingen aankijken alsof ze gek zijn. Benschop is zo’n plek. En het was precies daar dat Dames 2 hun volgende volleybalavontuur beleefde.
De reden dat wij op een doodnormale donderdag in de sporthal van Benschop stonden, had iets te maken met een groot feest op vrijdag. Gezien de lokale infrastructuur en bevolkingsdichtheid vermoeden we dat dit inhield dat de dorpsbewoners hun tractoren in een cirkel zouden parkeren en gezamenlijk een feesttent vol dampende bitterballen en schlagermuziek zouden trotseren. Maar goed, wij hadden ook onze eigen missie: winst pakken tegen de jonge, lange dames van Bevoc.
Set 1: Slim versus Slam
De tegenstanders, jong en enthousiast, hadden duidelijk een plan: de bal zo hard mogelijk tegen de vloer meppen. Wij daarentegen hadden een ander plan: voorkomen dat dat zou lukken. Met een verdediging die Newton zou doen fronsen, ballen die met chirurgische precisie werden geplaatst en een vleugje volleybalvernuft, trokken we aan het langste eind. Set binnen, missie geslaagd.
Set 2: De Kunst van het Oprapen
Als volleybal een olympische sport was in ‘acrobatisch ballen van de grond vissen’, dan zou Eliza nu al gescout zijn voor Los Angeles 2028. Letterlijk elke bal werd gered, gepositioneerd en omgetoverd tot een perfecte set-up. Romy en ik sloegen de ballen steevast rechtdoor, terwijl Chantal en Nelleke de tegenstanders frustreerden met slim geplaatste ballen. En dan was er Lieke, die on fire was – figuurlijk dan, hoewel we na die set even hebben gecheckt of haar schoenen nog heel waren. We visten, renden, sprongen en… wonnen.
Set 3: De Wet van Murphy slaat toe
Er is een ongeschreven wet in het volleybaluniversum die zegt dat als je te lekker speelt, het universum ingrijpt om te zorgen dat je niet té zelfverzekerd wordt. De derde set was daar het bewijs van. Bevoc begon te scoren, wij begonnen te twijfelen en ergens in de chaos verloren we het magische vermogen om ballen in het veld te houden. Er werd geslagen, geblokkeerd en gesmasht – vooral door de tegenstanders. En zoals wel vaker in de gevreesde derde set, trokken wij aan het kortste eind.
Set 4: Ontsnappen uit Benschop
Het was inmiddels duidelijk: nog een vijfde set spelen zou betekenen dat we nóg langer in Benschop zouden blijven, en dat was simpelweg geen optie. Met het vooruitzicht van een snelle terugkeer naar Den Haag en ons bed, begonnen we met hernieuwde energie aan de vierde set. Ondanks een hinderlijk publiek dat meende dat mentale sabotage een acceptabele tactiek was, werkten we ons naar een voorsprong. Bevoc probeerde nog terug te komen, maar wij keken elkaar aan, knikten en besloten: nu is het klaar. Met een laatste, glorieuze knal sloegen we de bal op de grond en daarmee de overwinning op ons conto.
En zo staan we ineens op de vijfde plek in de poule! Maar ons avontuur is nog niet voorbij: op 4 april wacht Castellum, een oude bekende en altijd een waardige tegenstander. Kom je ons aanmoedigen? En mocht volleybal je niet genoeg entertainment bieden, dan is er na afloop het Sovicos-feest – gegarandeerd minder Benschop en meer gezelligheid.
Dank aan Victoria (D3) voor de versterking deze avond!
Bij gebrek aan een foto even een foto van een eerdere wedstrijd…
