Dames 2 vs. Zovoc: Drie keer is scheepsrecht 

Er zijn rivaliteiten die de sportwereld definiëren. Federer vs. Nadal. Ajax vs. Feyenoord. En, in een iets kleinere, maar niet minder intense categorie: Dames 2 vs. Zovoc.  

Onze vorige ontmoetingen met Zovoc waren… laten we zeggen een emotionele rollercoaster. De eerste keer begonnen we met een 20-3 achterstand, kwamen we bijna terug, en verloren alsnog met 4-0. De tweede keer waren we al dichterbij en sleepten we er een 2-3 uit. Statistisch gezien moest dit dus onze avond worden. 

De sterren stonden goed. De planeten stonden op een lijn. De sportgoden keken naar beneden en zeiden: “We zullen zien, maar we gaan het jullie in elk geval niet makkelijk maken.”

Set 1 – De diesel start op

De eerste rally begon, en onmiddellijk werd duidelijk dat we een klein probleem hadden: onze motor moest nog op gang komen. De passes van Milene en Anouk kwamen wel in de buurt van de spelverdeelzone, maar dan op een manier die Ilse verplichtte om als een paniekerige toerist door het veld te sprinten.  

Esra – onze last-minute versterking uit Dames 5 – keek even verbaasd naar de chaos om haar heen, maar besloot toen dat het waarschijnlijk het beste was om gewoon de rust te bewaren en verder geen vragen te stellen.  Ondertussen probeerde Ilinca, onze libero, met katachtige reflexen te redden wat er te redden viel, terwijl Romy in het midden blok zette alsof haar leven ervan afhing. 

En toch, ondanks al onze inzet, verloor Zovoc nauwelijks een punt uit eigen onkunde. Hun verdediging stond als een bunker en hun aanvallen waren zo goed geplaatst dat ons antwoord steevast te laat kwam.  

We verloren 18-25. Maar hé, opwarmen is belangrijk.

Set 2 – Het kwartje valt (en rolt richting onze kant)

Tegen de tijd dat set 2 begon, had onze dieselmotor eindelijk besloten om op snelheid te komen. De passes werden strakker, de set-ups van Ilse werden scherper, en onze aanval begon gaten te vinden in de verdediging van Zovoc. Lieke bewees dat de diagonaal niet alleen bedoeld is voor wandposters in volleybalclinics, maar vooral voor genadeloze punten.  

En toen kwam er een moment waarop Zovoc twijfelde. Een milliseconde van onzekerheid. Een blik van: “Wacht eens even, dit hadden ze de vorige keer nog niet zo goed voor elkaar…” En voor ze het wisten, hadden we de set met 25-20 in onze zak.  

Set 3 – Volleybal of strategisch oorlogsvoering?  

Als set 2 een overwinning was, dan was set 3 een epische veldslag. Dit was geen volleybal meer. Dit was schaken op hoog tempo, maar dan met zweet, spierpijn en ballen die niet altijd deden wat wij wilden. Elke aanval werd beantwoord. Elke redding werd door een nog spectaculairdere redding gevolgd. Willemijn, onze scheidsrechter, zag rally’s die zo lang duurden dat er inmiddels seizoenswisselingen plaatsvonden.  

We kwamen op acht punten achterstand. Maar toen… gebeurde er iets. Een moment van collectieve opstandigheid.

Anouk sloeg een bal zó hard terug dat de verdedigster van Zovoc even overwoog om een andere carrière te zoeken. Ilinca stuurden de passes met chirurgische precisie naar Ilse, die met de kalmte van een schaakgrootmeester haar set-ups plaatste. En terwijl Esra als stand-in middenaanvaller langzaam in een volleerd Zovoc-nachtmerrie veranderde, begon de achterstand te verdwijnen.  

Het werd 25-22 voor ons.  

Set 4 – De genadeklap

En toen… knakte Zovoc. Je kon het zien in hun houding. In de manier waarop hun verdediging ineens niet meer alles raapte wat op hun veld belandde. In de aarzelende blikken bij hun service. Ondertussen serveerde Milene en Ilse aces met de regelmaat van een Zwitserse klok. Ace. Ace. Nog een ace. Zovoc probeerde zich te herpakken, maar iedere aanval werd vakkundig gepareerd. Ilinca dook over het veld alsof de vloer haar beste vriend was. Esra en Romy blokten alsof ze een muur bouwden voor een nieuwe sporthal.

En toen sloeg Lieke een aanval die eindigde in een oorverdovende stilte. Niet omdat het een keiharde klap was, maar omdat het 25-13 werd. En dat betekende wedstrijd gewonnen.

Derde keer is scheepsrecht! Na twee nederlagen tegen Zovoc was het dan eindelijk zover.  

We wonnen.

Niet omdat we toevallig een goede dag hadden, maar omdat we na drie confrontaties eindelijk alle puzzelstukjes op de juiste plek hadden gelegd.  

Dames 2 is back in business.