Er zijn vrijdagavonden waarop alles vanzelf lijkt te gaan. Dit… was niet zo’n avond.
We trokken ten strijde tegen DEO Dames 2 in de gloednieuwe sporthal van Nootdorp – een hal zo glanzend dat je bijna vergeet dat je hier bent om te volleyballen. Oude bekenden, dus dat beloofde gezellig én gevaarlijk te worden.
We waren niet compleet, maar hé, we hadden een wissel! En optimisme. En ook nog een coach. Dat moest genoeg zijn.
Omdat het Week van de Scheidsrechter was, begonnen we met een vriendelijk gebaar richting de scheids: een reep Tony’s Chocolonely – puur om waardering te tonen natuurlijk, niet om te beïnvloeden. 😉 De scheids, een oude bekende, glimlachte, maar ik zag aan haar ogen: “Leuk geprobeerd, dames.”
Set 1 begon voortvarend… voor DEO. Dames 2 had namelijk tijdelijk een existentiële crisis over de vraag: “Waar moest die bal ook alweer heen?” (Antwoord: over het net. Niet tegen de muur. Ook niet op je eigen voet.) Binnen de kortste keren stonden we 12-4 achter. Au. Onze services waren prima, maar daarna… DEO vond de gaten in ons veld sneller dan ik mijn bidon. We vochten terug tot 25-19, maar die set was voor hen.
Set 2 begon beter. Ik stond voor het eerst in ruim een jaar aan de kant – en dat was even wennen. Vanuit daar zie je alles: de gaten, de chaos, de misverstanden (“Ik dacht dat jij ‘m had!” – “Nee, ik dacht dat jij ‘m had!”). Toch kwam het goed, dankzij Chantal. Vorige week was haar service nog een nat voetzoekertje, vandaag een artilleriestuk. Ballen vlogen over het net alsof ze persoonlijk wraak nam op de vorige wedstrijd. We stonden dik voor: 20-12.
En toen… besloten we dat het te soepel ging. 22-22. Waarom makkelijk doen als het ook met stress kan? Uiteindelijk trokken we met 22-25 aan het langste eind.
Set 3 bracht nieuw elan – en een nieuw gezicht. Alyssia maakte haar debuut op het midden en deed dat fantastisch. Eindelijk wat rust, wat beweging achterin, wat structuur (oké, relatief dan). We hielden het spannend – uiteraard – maar wonnen met 23-25. De vreugde was groot, de chaos nooit ver weg.
Set 4 – mijn derde set op de bank. En eerlijk: ik had het zwaar. Als fotograaf kies ik vaak de zijlijn vlak achter de frontlinie, maar bij volleybal is die frontlinie de enige plek waar ik wil zijn. Ik wilde zó graag meedoen, maar tegelijk… ze deden het zó goed zonder mij dat ik bijna trots moest zijn (en een beetje jaloers). Romy ramde bal na bal binnen de lijnen, Elisa verdeelde de setups zo onvoorspelbaar dat zelfs wij niet wisten wie de volgende was, en Ilse’s service was sneller dan een cheeta met haast. DEO probeerde het nog even, maar hun moreel brak ergens rond punt 15. De set eindigde in een ferme 19-25. We winnen de wedstrijd met 1-3 en noteren daarmee de eerste overwinning van het seizoen.
Na afloop werd er nog wat nagepraat met de scheids (die, voor de duidelijkheid, écht niet omgekocht was), en toen riep het mooie Den Haag. De strijd was gestreden. De Tony’s goed besteed. De punten binnen.
En ergens in de verte, achter de lijnen, zuchtte een volleybal: Wat een avond.
Liefs, Milene