Bijna was de hele wedstrijd niet doorgegaan want de Waterlanders deden hun best om de wedstrijd verplaatsen. Maar, wij spelen liever op een vrijdag- dan een dinsdagavond in ‘t dorp vlakbij Alphen aan den Rijn. En dus reden we wederom op een vrijdagavond naar het Groene Hart.
De vloer is donker (zwart), het geluid in de zaal intens en onze die-hard fans (Petra’s mama en vriendin) heel ver weg. Maar, we hebben er zin in. En de scheidsrechter ook. Die komt in officieel Nevobo t-shirt naar me toe om de spelers te controleren en me te wijzen op het feit dat ik iets niet goed heb gedaan in het DWF formulier. En dat wijzende vingertje blijkt zich de rest van de wedstrijd te mengen in vreemde beslissingen.
De wedstrijd begint
Het fluitsignaal klinkt. Wij staan klaar om het de Waterlanders moeilijk te maken. Zij staan immers op de eerste plaats en moeilijk maken is alles wat we kunnen en zullen doen. Of valt hier nog wat meer te halen? We gaan ons best doen. De druk is eraf en zo beginnen we de wedstrijd ook. We spelen lekker ons eigen spelletje, maken ons niet al te druk over de Waterlanders en dat resulteert in een leuk gespeelde set met lekkere sfeer. Met 25-20 gaan we naar de kant. Niet slecht! Zit hier toch wat meer in?
Een winnende set
In de tweede set wordt dat een duidelijke ja! We beginnen de wedstrijd met een mooie service reeks (al schrijf ik het zelf) van yours truly wat ons, van een achterstand, gelijk op een 13-6 voorsprong brengt. Dat geven we niet meer uit handen toch? Nee hoor. Lekkere passjes van o.a. onze libero Anouk zorgen dat we ook lekker kunnen aanvallen. Hard slaan is het devies en we doen ons best. Niet elke aanval scoort en de rallys zijn lang maar we trekken vaker wel dan niet aan het langste eind en zo lopen we uit. Ilse weet haar aanval goed af te wisselen en de middens scoren met prachtige killer blocks. Door het geluid dat de wedstrijd naast ons produceert horen we elkaar niet en is het voor de spelverdelers maar de vraag of en wie er klaar staat voor een aanval. Gelukkig staan we klaar.
Ook de drie meter aanval is een scoor kanon. Het zijn niet de Waterlanders maar het is de scheidsrechter die het ons lastig maakt. Ballen die IN zijn worden UIT gegeven, Waterlanders die vrij overdreven en duidelijk in het net hangen worden genegeerd en minuscule voet fouten bij ons worden afgefloten en bij de Waterlanders haast aangemoedigd. En in dat aanmoedigen zou hun coach van het team nog een lesje moeten krijgen. Daarover straks meer. Ondanks alle tegenstand en het vele geluid – bij een concert is het nog stiller – weten we de set te winnen met 24-26. Wow! 1 puntje tegen de nummer 1 in de pocket. Op naar punt nummer 2.
Dames 3 pakt door in de derde set
De derde set weten we: we kunnen dit! Verdedigend hebben we ballen waar je U tegen zegt, aanvallend mogen we nog wat beter onze best doen. Maar we geven niet op totdat die bal bij de Waterlanders op de grond ligt. De scheidsrechter doet z’n best om ervoor te zorgen dat het ons vooral punten kost, de coach wordt wat persoonlijk aan de kant en punten worden af en toe vergeten te geven maar wij laten ons niet beïnvloeden. De energie in het team is ongekend en ondanks dat we hier en daar wat stomme foutjes maken weten we ook ballen van de grond te rapen én te scoren die normaal gesproken in het net of buiten het veld belanden. De dames uit Nieuwkoop zijn het duidelijk kwijt en de set gaat met 19-25 naar ons. Lekkâh bezig!
In eurofische staat beginnen we aan de vierde set
We zijn in euforische staat als we aan de vierde set beginnen. We staan nu 2-1 voor tegen de nummer 1. Kunnen we hier winnen? Ik ben vrolijk, te vrolijk misschien (volgens Anouk sowieso😉). Maar dit had ik niet verwacht en ik ben al zo ontzettend trots op ons. De scheidsrechter zit ons flink tegen, de coach roept wat dingen naar me, en toch knallen we door. En dat doen we ook in de derde set. Ilse knalt de ballen dan weer rechtdoor, dan diagonaal, soms hard, soms zacht, de ene keer gepland, de andere keer niet. Het scoort. Julie en Yvonne hebben af en toe blocks waar menig team jaloers op is. En de setters verdelen het spel goed en weten steeds vaker de drie meter aanval te vinden. Lotte wisselt overigens van de diagonaal positie naar spelverdeler alsof het niks is. Maar de Waterlanders zijn niet voor niks de nummer één. Het lijkt in m’n verslag misschien zo want ik ben nogal trots op m’n team maar het gaat niet makkelijk.
Er worden ontzettend lange rallys gespeeld, de waterlanders lijken met z’n twaalven in het veld te staan want elke aanval pareren ze door precies daar te staan waar wij slaan. Waar dat ook moge zijn (rechtdoor, diagonaal, prikbal, geslagen bal, kort, lang), ze zitten overal. En dat doen wij dus net even te weinig. Een prik balletje in de Bermuda D3hoek van D3 hebben we nog altijd niet (niet voor niks vernoemd naar D3). Zelfs niet als we met z’n drieën dat gat in duiken. Snelle ballen rechtdoor geslagen weten we maar zelden goed te passen naar de setter. Goede communicatie is haast onmogelijk door de herrie in de hal. En echt, het lijkt wel alsof er naast ons een eredivisie wedstrijd wordt gespeeld zoveel geluid wordt er geproduceerd. Het is de promotieklasse. We kunnen onszelf laat staan elkaar amper horen. En dus wordt het wat rommelig. Of ruiken we de overwinning? Ik weet het niet maar de puntjes die we moeten scoren worden niet gescoord. Teveel eigen fouten. Service die uit of in het net gaat, ballen die onnodig op de grond vallen en uiteindelijk weten we het gewoon niet af te maken. Huh? Een vijfde set tegen de nummer 1?
Een vijfde set tegen de nummer 1
Flabbergasted beginnen we aan de vijfde set. Dat we dit niet gewend zijn en de Waterlanders met reden bovenaan staan is duidelijk. We hebben de pass niet meer onder controle en hoe werkt scoren ook alweer? Met lichte verstandsverbijstering staan we al snel 6-1 achter. Maar zo makkelijk geven we ons niet gewonnen natuurlijk. Met positieve en bemoedigende woorden van coach Vincent snappen we ineens weer dat volleybal draait om die bal van de grond te houden. En bij de tegenstander op de grond te krijgen natuurlijk.
6-1 wordt 9-5. We blijven achter de feiten aanlopen en in de vijfde set is dat heel gevaarlijk maar opgeven is geen woord in ons woordenboek en dus gaan we voor elke bal alsof het de laatste is. De scheidsrechter werkt niet mee, hun coach is gestresst en probeert ons uit het spel te krijgen door absurde dingen te roepen en af en toe komt er een verdwaalde dorpenaar half door het veld lopen. Wanneer hij voor Yvonne langs loopt terwijl ze wil serveren is natuurlijk duidelijk dat de Waterlanders er alles aan doen om ons uit het spel te krijgen. Belachelijk en kinderachtig is het wel maar hey, wij zijn Hagenezen, zo makkelijk zijn wij niet te beïnvloeden. En eerlijk is eerlijk, als je dit soort ‘trucjes’ moet gebruiken om te winnen… naja dat vervolg laat ik aan jullie.
Anyway, we staan achter en dat is pijnlijk, maar we blijven knallen. Ondanks dat de energie wat minder lijkt en de nervositeit wat hoog weten we gelukkig hier en daar nog te scoren. Maar, de Nieuwkoopse dames blijken net ff wat te sterk voor ons en de vijfde set gaat met 15-11 naar de Waterlanders. Dat betekent een 3-2 verlies voor ons maar het voelt niet als verliezen. Wat hebben we geknald, wat hebben we een energie gegeven, wat speelden we als een team. Ik ben, als aanvoerder, zo ontzettend trots op de inzet van Dames 3! Op naar volgende week waar we eindelijk weer een keertje thuis spelen en hopelijk met een makkelijke 4-0 de nummer laatst in de poule verslaan. Het wordt namelijk weer tijd voor een bittergarnituur want ondanks dat we in 2023 nog niet hebben gewonnen hoort de inzet die we tonen wel een beloning te krijgen.
Dus, zie ik jullie volgende week? Half 8 in Sporthal Steenwijklaan. Tot dan!
Groet, een trotse aanvoerder!