Vrijdagavond half acht en wij, dames 3, verlaten de Steenwijklaan om hoogstwaarschijnlijk onze laatste wedstrijd ooit in de Alphense Arena te spelen. Volleybalclub Castellum bestaat 25 jaar en zolang ik ze ken spelen ze wedstrijden in de Arena. Maar de zaal is oud (45 jaar). En dat is vooral te zien aan de kleedkamers, waar gek genoeg de deuren zo open gaan dat als je lekker aan het douchen bent men op de gang precies de douches inkijkt. Maar oké, wat ik schrijf; de zaal is oud. Niet zo oud als de Steenwijklaan maar oud genoeg voor Alphen aan den Rijn om een andere zaal te bouwen en deze plat te gooien. Castellum zal dus verhuizen naar een splinternieuwe zaal, die op dit moment nog gebouwd wordt. En dit is niet het enige afscheid wat we vanavond nemen.. Daarover later meer.
Anyway, voor ons dus een mooi moment om er een spetterende wedstrijd van te maken. De toon van de wedstrijd wordt nog voor het startsignaal gezet wanneer de scheidsrechter met een Sovicos tasje aan komt wandelen. “Ik ben niet partijdig hoor” zegt ze nog. Dat misschien niet, maar we weten al; het belooft een leuk potje te worden. Hester, spelverdeler van Castellum en ik gaan ook way back, bijna net zolang als Castellum zelf. Zo’n 20 jaar geleden speelden we nog samen in een team. Toen samen in het team, nu strijdend tegen elkaar. The game is on!
Castellum staat tweede op de ranglijst. Wij zesde. Vijf plekjes en twintig punten verschil maar dat mag de pret niet drukken. Met inval coach Brenda moet er iig een puntje uit te slepen zijn, net als vorige keer. Misschien zelfs twee!
Van drijfzand naar vis in het water
En met die instelling beginnen we de eerste set. Waar het vorige week voelde alsof ik op drijfzand speelde en ik zo beweeglijk was als een boom, voel ik me nu als een vis in het water. En niet alleen ik. Het hele team heeft er zin in. We serveren goed, passen netjes, setten perfect en slaan die ballen precies waar ze geslagen moeten worden. Lotte wisselt lekker af in de spelverdeling en ook in de aanval wordt goed afgewisseld. Rechtdoor, dan weer diagonaal, af en toe een prikballetje. Castellum is het spoor bijster en raakt van slag. We houden de service druk en als de bal terug komt rammen we ‘m weer net zo hard terug. Het gaat lekker en dat is te zien in de eindstand. 20-25 voor ons! Dat smaakt naar meer.
Een cadeautje voor Castellum: de tweede set
De tweede set beginnen we met net zoveel energie als de eerste. Castellum lijkt ook wat meer energie te hebben gevonden. Vooral in de service en weet ons onder druk te zetten waardoor wij wat slordiger gaan spelen. Desalniettemin blijven we redelijk bij. Maar Castellum staat niet voor niks met twintig punten meer op de tweede plaats. Ze weten de service druk op ons op te voeren en wij maken steeds vaker eigen fouten. Een paar kaatsers, aanvallen in het net en eigen service fouten zorgen ervoor dat Castellum de set pakt met 25-17.
Met volle kracht, energie en als een team
Brenda wisselt. Een nieuwe spelverdeler erin en bij de services die fout gingen even een andere speler erin. We zijn vandaag een keer met z’n allen en dus kan er lekker gewisseld worden. Wederom zitten we er lekker in. Anouk, onze libero, weet de meest vreemde ballen van de grond te rapen. Julie, mid, blokkeert ballen die zo snel op de grond knallen dat Castellum er alleen maar naar kan kijken. Ilse zorgt voor een lastige service en zelfs ik sla eindelijk weer eens met volle kracht een balletje op de grond. Nu wel flink wat schouder pijn maar who cares, het voelde goed! Wederom weten we het goed af te wisselen en scoren we lekker. Brenda geeft tips en aanmoedigingen van de kant en als team staan we toch een potje te knallen! We’re on fire (voor ons doen), en toch verliezen we net te veel ballen door gekke foutjes, wat matige communicatie en ook omdat Castellum die ballen af en toe wel heel erg mooi op de grond weet te rammen. 25-22 voor het team uit Alphen aan den Rijn. We verliezen de set maar hebben als een team gestreden tot het eind.
Van onmogelijke achterstand naar gelijkstand
Tijd voor de vierde set. Gaat het een vijf setter worden? Eerst deze maar even doorkomen. En wow, die begint even slecht?! Alsof we alles in de eerste drie sets hebben gegeven en moe zijn. Een goede service reeks van Castellum brengt ons op een 9-2 achterstand. De pass kaatst te vaak door en als we ‘m dan wel weten te brengen vergeten we te scoren. Setjes komen net ff niet lekker waardoor goed en hard aanvallen wat lastig wordt. Als Ebru die bal dan toch keihard weet te scoren klinkt er een explosie vanaf de kant. “DAT bedoel ik!!” schreeuwt Brenda! En inderdaad, in de time-out gaf Brenda aan die ballen gewoon snoeihard (binnen de lijnen) te gaan slaan. Dat hoef je tegen Ebru maar 1x te zeggen. Tegen ons allemaal trouwens, want hoewel we met een onmogelijke achterstand beginnen weten we 15-15 gelijk te komen. Vanaf dan gaat het gelijk op. Ik weet een paar ballen lekker rechtdoor te scoren, Julie is killing op het midden – of ze nou blokkeert of aanvalt, Ebru op de diagonaal en dan ook Ilse die een paar keer lekker op de 8 aanvalt. De passjes gaan een stuk beter en door de service wissels wordt er ook een stuk minder fout geserveerd.
Een onverdiende uitslag
Maar, hoe lekker we ook spelen en hoe euforisch ik het allemaal ook laat klinken, we trekken aan het kortste eind. 25-21 voor de nummer twee. We hebben de strijd in wedstrijd laten zien, maar het was net niet genoeg. 3-1 dus en dat is geen uitslag die we hebben verdiend.
Daarmee blijven we op de zesde plek staan, voor nu. Maar wat hebben we als team geknokt, tot het einde! Het was de laatste wedstrijd van het seizoen dat we met z’n allen waren, maar een mooiere wedstrijd kan ik me, als trotse aanvoerder, niet wensen. Toch een verdrietig momentje want na dit seizoen zal Julie ons verlaten. Ze gaat werken en wonen in Rotterdam en dus is dit haar laatste seizoen bij Sovicos en dus bij ons. Ontzettend jammer want wat sta ik graag naast haar in en buiten het veld. Om haar afscheid wat te verzachten hebben we natuurlijk een kleinigheidje gegeven; een fles Flower Power Van Kleef. Liefde gaat immers door de maag. We gaan je ontzettend missen, Julie!
Maar niet teveel getreurd. Julie komt zeker nog een keer kijken en wij hebben net een pracht van een wedstrijd gespeeld. Dus, Ilse deelt koekjes uit en ik en Julie proosten met een Van Kleef op een mooie wedstrijd. We hebben nu een weekje rust. Alhoewel, Hessel zal ons aanstaande woensdag training geven dus rust … 😉
31 maart mogen we weer. Tegen VHZ (nummer 9) in Nieuw-Vennep.