Het is 19:00 uur als we vanaf Den Haag Centraal richting Leiden rijden. Vanavond spelen we tegen GGV, het tweede team in het klassement, wat in deze fase van de competitie nog niet heel veel hoeft te zeggen. Maar we weten dat we een pittige wedstrijd tegemoet gaan. We spelen met zijn zessen, geen wissels, en dus geen back-up. Daarnaast speelt Anne haar eerste wedstrijd sinds februari, speel ik (Doutsen) voor het eerst als spelverdeler, en Meike voor het eerst als middenaanvaller. Ondanks alles hebben we zin in de wedstrijd en nemen ons in de auto voor alles te geven. Bij aankomst, na bewondering van de spiksplinternieuwe sporthal, vinden we onze tegenstanders. We herkennen ze meteen van vorig seizoen. Bij het inspelen zien we het gelijk; ze spelen niet hard, maar heel slim. Na een peptalk van aanvoerder Lauren betreden we vol goede moed het veld.
Ik serveer als eerste, en mijn services zijn over het algemeen niet dodelijk. Toch belandt de bal vrij snel bij de tegenstanders op de vloer. Het eerste punt is van ons! Ik voel een opluchting in ons team. Misschien wordt dit toch niet de vernedering waar we stiekem een beetje bang voor waren. We beginnen de eerste set beheerst: netjes in drie keer spelen en we bouwen mooie aanvallen op. Met een kleine achterstand gaat Dilara serveren. We weten allemaal dat we nu even rustig adem kunnen halen. Dilara’s eerste service vliegt snoeihard over het net en onze tegenstanders zagen dat niet aankomen. Bal na bal eindigt bij hen op de vloer, en wij halen ze met een mooie reeks punten in. De rest van de set neemt GGV helaas weer de overhand, al laten we ons niet makkelijk verslaan. Met 25-17 eindigt de eerste set. Bij het verlaten van het veld spreken we meteen naar elkaar uit ‘dat ging echt wel lekker’.
De tweede set beginnen we dan ook weer met frisse moed. Dilara zorgt weer voor een inhaalslag met haar service en we zitten er lekker in. Er worden mooie blocks gezet en de aanvallen bouwen we rustig op. Maar onze tegenstanders zijn slim en ze zoeken de gaatjes op. In het achterveld is het net penalty shooten. Duikt de mid naar links, mikken ze rechts, en andersom. Het gat in het midden, door ons de ‘donut’ genoemd, is ook erg populair bij hen. We duiken en springen, maar het mag niet baten. Ook de tweede set verliezen we, met 25-16. Toch zijn we wederom tevreden met hoe goed we ons staande houden.
De derde set gaat een stuk sneller. We beginnen wat vermoeid te raken en spelen rommeliger. Met 25-10 is de wedstrijd bepaald. De laatste set proberen we er alles uit te halen en we pakken nog best wat punten. We sluiten de wedstrijd af met 25-15. De teller geeft aan dat het een leuke wedstrijd was om naar te kijken. We waren verrassend goed aan elkaar gewaagd.
Waar we de laatste keren nogal neerslachtig waren na een verloren wedstrijd, voel ik nu vooral trots. In de kleedkamer geeft Lauren aan wat ze tegen de andere aanvoerster heeft gezegd: ‘De volgende keer winnen we!’. Daar zijn we het allemaal mee eens.
We drinken nog een biertje in de kantine en ik haal drie chocoladerepen uit mijn tas. Ze waren in de aanbieding, drie voor twee euro. We genieten nog even na van een wedstrijd waar we trots op mogen zijn. En we weten nu zeker; hard slaan is leuk, maar met slim spelen kom je ook een heel eind.