Er is tegenwoordig heel veel te doen over gehoorschade en de bescherming daartegen. Elke keer als we optreden in Smurfendorp hebben we er last van. Deze keer was het echter weer een tandje extra.
Met een reuze trom met een doorsnede van misschien welanderhalve meter werd een damesteam naast ons opgejut om toch maar beter te spelen dan ze deden. Uiteraard werd dit tafereel opgeleukt door ten minste 15 zeer luidruchtige coaches – natuurlijk voorzien van bier – die met hun niet altijd gecoördineerde aanwijzingen het spul niet aan de praat kregen. En hoe zat bij ons zonder Rene en Andre.
Ach je kent het wel: wat is dat net toch hoog en andere niet bijster originele kreten, lieten de meesten van ons, die al wat langer meelopen, van onze schouders afglijden.
Maar zittend langs de lijn en dan met z’n alle ROEIEN,ROEIEN roepen met daarbij behorende bewegingen was weer wat nieuwer, maar in de kern natuurlijk behoorlijk stompzinnig.
Lieten we ons daardoor van de wijs brengen? In ieder geval niet de gehele tijd. Bij vlagen speelden we best aardig. In de 1eset liepen door een puike opslag diep in het veld snel uit naar een voorsprong. Toen werden we wat zenuwachtig, raakten de opstellingen kwijt – het kostte 2 time-outs- en over was het met de pret.
Geheel onthutst hadden we in de 2e bijzonder weinig in te brengen. In de 3e kwamen we zeer goed terug en leidden zelfs met 24-22. Nog niet gewend aan de druk die met zo’n tussenstand steeds gepaard gaat, lieten we de winst toch nog uit de hand glippen.
De laatste set bleven we heel goed bij, maar nou net die ene broodnodige versnelling bleef helaas uit. Er had zeker meer ingezeten. A.s. vrijdag maar proberen als we binnen een week tegen dezelfde gasten spelen.
Kuitenbijterje
(Setstanden: 25-22/9/24/22)