This post is also available in: 
De Volleyball Nations League (VNL) is een grootschalig volleybalevenement dat spelers van over de hele wereld samenbrengt in een epische strijd. Het is een initiatief van de International Volleyball Federation (FIVB) en Volleyball World, gericht op het bevorderen van de sport en het bereiken van nieuwe hoogten. Milene heeft het geluk gehad om drie weken lang met de VNL mee te reizen en grassroots projecten te documenteren.
Haar reis begon in het bruisende Bangkok, Thailand, waar ze niet alleen getuige was van de krachtmeting tussen de volleybaldames, maar ook van de impactvolle grassroots projecten die samenwerken met Let’s Keep the Ball Flying, een Nederlandse NGO. Deze organisatie streeft ernaar volleybal toegankelijk te maken voor iedereen, in samenwerking met Volleyball World, de FIVB, NeVoBo en de VNL 2023.
In deze blog deelt Milene haar ervaringen en neemt ze je mee op een reis vol avontuur, volleybal en ontdekking.
Het avontuur begint in Bangkok
De straten van Bangkok zijn doordrenkt van de energie en de geur van exotische kruiden. Het Nederlandse damesteam, gehuld in hun oranje tenues, straalt dezelfde energie uit terwijl ze zich voorbereiden op hun wedstrijden. Ik voel de opwinding in de lucht terwijl ik me tussen de menigte begeef, klaar om deel uit te maken van dit spektakel. De volleybaldames zijn net aangekomen vanuit Hongkong, en hun vastberadenheid is voelbaar. Ik kan niet wachten om hen in actie te zien.
Maar deze reis gaat verder dan alleen het bijwonen van wedstrijden. Ik ben hier om de essentie van volleybal te ervaren, om de impact ervan op mensenlevens te zien. In samenwerking met Let’s Keep the Ball Flying hebben we de mogelijkheid om verschillende grassroots projecten te bezoeken en de verhalen van deelnemers vast te leggen. Deze reis belooft een groot en leuk avontuur te worden, waarin uiteraard ook veel gewerkt moet worden.
Bangkok heeft zoveel te bieden, van bruisende markten tot serene tempels. Ik verken de stad in mijn vrije tijd, genietend van de smaken van de Thaise keuken en me onderdompelend in de rijke cultuur. Maar het hoogtepunt van mijn verblijf is toch wel de ontmoeting met Nootsara, een lokale legende en een bron van inspiratie voor jonge volleybalspelers over de hele wereld. Haar verhaal, van haar eerste internationale toernooi op 12-jarige leeftijd tot haar huidige avonturen in het buitenland, raakt me diep. Nootsara heeft als setter in het nationale Thaise team gespeeld maar speelt inmiddels in Texas, USA.
Naast het bijwonen van de wedstrijden en het ontdekken van de stad, zijn we ook betrokken bij de grassroots projecten die Let’s Keep the Ball Flying ondersteunt. Samen met Nootsara bezoeken we een schooltje buiten Bangkok, waar we een volleybalclinic organiseren. Ondanks de hitte (38 graden, 85% luchtvochtigheid) en het zweet dat van onze armen druipt, is er een ongeëvenaarde energie en enthousiasme bij de kinderen. Ze staan te popelen om te leren en hun volleybalvaardigheden te verbeteren. Het is een ontroerend moment waarop ik besef dat volleybal niet alleen een spel is, maar een bron van hoop en mogelijkheden.
Op weg naar de Filipijnen
Na een week vol intensiteit en onvergetelijke ervaringen in Bangkok, is het tijd om naar de Filipijnen te reizen. De Nederlandse vrouwen hebben hun laatste wedstrijd verloren tegen Canada en zijn daarmee uitgeschakeld voor de VNL finales. Terwijl we het vliegtuig instappen, voel ik de opwinding van het nieuwe avontuur dat voor ons ligt. In onze bagage hebben we niet alleen onze persoonlijke spullen, maar ook T-shirts, schoenen en ballen die we hebben ontvangen van de Turkse, Nederlandse en Canadese teams. Deze zullen we uitdelen aan de lokale gemeenschappen in de Filipijnen, als een symbool van solidariteit en verbinding.
Aangekomen in de Filipijnen worden we verwelkomd door de warme glimlach van de lokale bevolking. Het is alsof de energie van het land ons omringt en ons uitnodigt om deel te nemen aan hun passie voor volleybal. Want naast basketbal en boxen is volleybal de meest gespeelde sport van het land. En volleybal is alleen maar aan het groeien. We verblijven in een luxueus hotel, een oase van comfort te midden van de bruisende stad. Het personeel is ontzettend vriendelijk en de spelers, coaches en scheidsrechters gezellig. We trekken op met twee commentators en wat medewerkers van de FIVB en Volleyball World. Het belooft een gezellige week te worden.
De eerste wedstrijd van de lange mannen tegen Canada
De mannen betreden het volleybalveld, klaar om hun krachten te meten met Canada. De tribunes gonzen van opwinding terwijl het spel begint. Nederland is sterk, te sterk voor Canada en wint de wedstrijd met 3-0. Een goed begin is het halve werk. Maar, mijn focus deze week ligt niet alleen op de wedstrijden, het gaat om de mensen en de verhalen die hier samenkomen. We ontmoeten Bruno, de spelspeler van het Braziliaanse team, die zijn schoenen schenkt aan Let’s Keep the Ball Flying. Dit gebaar van vrijgevigheid en solidariteit maakt deel uit van een grotere beweging van spelers en teams die hun steentje bijdragen aan de ontwikkeling van volleybalgemeenschappen over de hele wereld. Ook Canada schenkt, na uitschakeling, kleding, schoenen en zelfs wat proteïne bars.
Volleybal Community bezoek met Spike & Serve
Ik word vergezeld door Nicole, een getalenteerde volleybalspeelster uit de Filipijnen en oprichter van ‘Spike & Serve‘, een NGO die zich richt op het creëren van kansen voor kinderen in achtergestelde gemeenschappen verspreid over de Filipijnen. Samen bezoeken we haar community om te zien hoe volleybal levens verandert. Het is een ontroerende ervaring om te zien hoe kinderen, ondanks de beperkingen en uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd, zich volledig geven op het volleybalveld. Hun veerkracht en vastberadenheid zijn inspirerend. Uiteraard spelen we een paar potjes volleybal op het veld. Hier geen plafond maar bomen waardoor we niet te hoog kunnen spelen en duiken? We spelen op asfalt dus beter van niet. Maar, er worden springservices gemaakt waar je u tegen zegt, en dat op blote voeten. Ik ben onder de indruk.
De dagen in de Filipijnen vliegen voorbij, gevuld met intense wedstrijden, hartverwarmende ontmoetingen en momenten van pure vreugde. We kijken naar het duel tussen Japan en Nederland, waar passie en technisch vernuft samenkomen. Het is een strijd die verder gaat dan de uitslag op het scorebord, het is een viering van de sport en de verbondenheid die het creëert.
Maar het hoogtepunt van onze reis komt pas op het moment dat we de inheemse bevolking van Bataan ontmoeten. Een vier uur durende autorit van Manila en een klein uurtje een berg op wandelen in de bloedhitte en we arriveren in Kanawan. In deze afgelegen gemeenschap, ver weg van de drukte van de stad, is volleybal een bron van hoop en empowerment. De kinderen, met hun blote voeten en stralende glimlachen, verwelkomen ons met open armen. Ondanks de taalbarrière voelen we een diepe connectie, een gemeenschappelijke taal van passie en spelplezier.
Met ruim 50 kinderen houden we hier een volleybal clinic. Sommigen kunnen best een balletje spelen, anderen bakken er niks van. Maar, het gaat vooral om de lol. Na een uur van oefeningen doen we een potje. 20 tegen 20? Ja joh, why not? Sommigen zijn zo enthousiast ze hebben zelfs dansjes voorbereid voor elk punt dat ze scoren. Een groot feest.
We sluiten de dag af met een potje volleybal, een verjaardagssnack en een groot vuur met wat optredens. Ik ben inmiddels wel kapot want werken met 40 graden en een luchtvochtigheid van 95% zijn niet de beste omstandigheden.
Op naar de volleybal community van Boracay
Na Manila is het tijd voor eilandvolleybal. We arriveren op het betoverende eiland Boracay, een kleine maar zeer bekende bestemming voor toeristen van over de hele wereld. Hier ontmoeten we coach Clod, die oorspronkelijk een voetbal- en basketbalcoach is, maar zich inmiddels ook heeft ingezet als volleybalcoach. In een wereld waar voetbal en basketbal voornamelijk door jongens worden gespeeld, besloot coach Clod iets speciaals te creëren voor de meisjes van het eiland. Hij begon met volleybal en het enthousiasme onder de meisjes is enorm. Ze spelen zowel indoor als beachvolleybal en er zijn zes teams met in totaal zo’n veertig meisjes die elke zaterdag trainen en spelen.
Naast het genieten van het zachte witte zand tussen onze tenen en af en toe een verfrissende duik in het kristalheldere turquoise water, bezoeken we ook de verschillende volleybalvelden op het eiland. Voorheen waren deze velden allemaal bestemd voor basketbal, maar nu wordt er ook volleybal gespeeld. Aangezien volleybal nog relatief nieuw is op het eiland – pas twee maanden oud – zijn er nog maar weinig materialen beschikbaar. De meiden zijn dan ook dolblij als we aankomen met de VNL Mikasa ballen en tenues van het Canadese team. Hoewel de kleding misschien wat aan de grote kant is, is het beter iets te hebben dan helemaal niets, toch?
En met een tof beachvolleybaltoernooi tijdens een magische zonsondergang komt er voor nu een einde aan ons onvergetelijke volleybal avontuur in Azië.
Terwijl we afscheid nemen van de Filipijnen en onze reis ten einde loopt, besef ik dat volleybal meer is dan een sport. Het is een kracht die mensen samenbrengt, grenzen overstijgt en harten verbindt. Het laat zien dat, ongeacht onze achtergrond, we één kunnen worden op het volleybalveld. Het is een ervaring die ik voor altijd zal koesteren.
Groetjes, Milene