Waar zijn we klaar mee? Nou, met al die punten die we in het begin van het seizoen lieten liggen omdat we erg moesten wennen aan elkaar. Wennen, ook zo’n vreemd woord. Volgens de Van Dale houdt het ‘iets gewoon gaan vinden/vertrouwd raken’ in. En daar slaat de Van Dale de spijker op z’n kop. Want dat vertrouwd raken met elkaar heeft dit seizoen bijzonder lang (te lang?) geduurd. Maar, het lijkt, met het nieuwe jaar eindelijk zover. Van een wat slordig begin en verlies tegen Zovoc naar toch een overwinning tegen datzelfde team. En terwijl wij op plaats 7 in de ranglijst balanceren, is het best goed om tegen de nummer 3 met 3-1 de punten in Den Haag te houden.
Of we dat gewoon gaan vinden? Aan winst wennen? Dat gaan we vandaag bekijken. We nemen het, wederom in eigen huis, op tegen de nummer 4: UVV/Sphynx. De Utrechtse dames mogen op deze vrijdagavond naar het prachtige Den Haag rijden. En uiteraard gaan ze die avond niet snel meer vergeten.
Wij hebben met 10 wedstrijden maar 18 puntjes gehaald, zij met 10 wedstrijden 26. Het maakt ons niet gelijk een underdog maar wel een tegenstander waarvan zij vast denken dat ze met gemak gaan winnen. Ach, wij zouden geen Hagenezen zijn als we het die Utregters niet heel lastig gaan maken. Wij zijn misschien meer van het lullen dan poetsen, maar het kan ons Hagenezen ook ‘un baut hacheluh’, oftewel: nummer 4 of niet, het kan ons niks schelen. Beetje Haagse creativiteit in die aanvalletjes en services gooien en we komen een heel eind.
En wat blijkt: het werkt! Oke, die eerste set voelt wel een beetje als een slechte rollercoaster in Drievliet. We beginnen sterk met snoeiharde aanvallen en slimme balletjes in de hoeken. Krijgen dan ineens de service pass niet meer onder controle en verliezen onze voorsprong. Vervolgens weten we weer op voorsprong te komen door goede services en dan weten we weer niet hoe we die bal bij hun op de grond moeten krijgen. Die rollercoaster eindigt met een 26-24 voor ons! Kniftâg!
Die euforie nemen we niet echt mee naar de tweede set. Binnen no-time staan we 0-7, oh nee Romy corrigeert, 1-7 achter. Kap nâh! Scoren lijkt ineens net zo ingewikkeld als je sleutels vinden als je ze echt nodig hebt. Na wat oppeppende woorden van coach Daan en dokter Luuk lukt het ons om het tij te keren. Met goede service reeksen van vrijwel iedereen weten we zelfs op voorsprong te komen. De verdediging staat als een huis en de Utrechtse dames weten ons niet slim genoeg af te zijn. Dit gaat ons lukken. Maar nee hoor, yours truly slaat twee keer de bal net uit en dat waren dan ook gelijk de laatste punten van de tweede set (24-26).
Een drie-eentje dan, want winnen gaan we! Het mocht even duren maar we hebben eindelijk vertrouwen in elkaar, staan klaar om ballen van elkaar over te nemen en elkaar te helpen. We weten elkaar te vinden in het veld en het lijkt eindelijk op echt teamwerk. De derde set was als kakkûh zondâh dâhwe. Makkelijk dus. Met 25-16 pakken we de set. Op naar de vierde set.
Daan wisselt wat spelers. Romy op de buitenpositie en Esra (D5) op de middenpositie. Die overigens gelijk scoort met een mooie aanval. Maar, dat is dan ook wel een van de laatste mooie acties van de set want al snel raken we achterop en dit keer zijn we niet in staat ons terug te vechten. Ondanks verwoede pogingen en een hele mooie redding van Anouk Vos geven we de set weg met 18-25.
Terug naar de oorspronkelijke opstelling en inzet. Met heel wat kabaal van ons publiek – waarvoor dank! – staan we al snel wat punten voor. De vijfde set is niet heel vaak onze vriend geweest, maar wat niet is, komt vast nog een keer. En ja hoor, vandaag is de dag, we winnen de set met 15-12 en dus ook de wedstrijd van de nummer 4!
En hiermee laten we zien dat we echt niet op die plek 7 horen, maar ja; elkaar vertrouwen kost tijd, blijkbaar de helft van het seizoen. En wat blijkt: wennen aan winnen gaat sneller dan wennen aan elkaar 😉
