In de Kleedkamer: Uitgeput, Trots, en met een Sprankje Humor
Laat ik eens anders beginnen, niet met het begin maar met het einde. In de kleedkamer dus. Er heerst een blije maar ook uitgeputte sfeer. Kapot dat ik ben en met het gevoel alsof er een bulldozer over mijn hersenen heen en weer rijdt zit ik wat na te puffen. Maar, ik ben ook ontzettend trots dat we met een team op een kwart sterkte van wat we normaal zijn deze wedstrijd zo hebben gespeeld. Want, deze vrijdagavond stonden we zonder wissels en met twee spelers die niet helemaal (of is het helemaal niet…) fit waren in het veld. Gelukkig stond steun en toeverlaat Anouk Mateman wel aan de kant. Helaas niet spelend, want begin deze week heeft ze een bezoekje gebracht aan de kaakchirurg. Niet dat we daar wat van hebben gemerkt tijdens de wedstrijd, want ze schreeuwde de longen uit haar lijf om ons op te peppen. Oh, en natuurlijk met top invalcoach Vincent Sikkes. Maar, mensen, we begonnen de wedstrijd zonder oliebollen!!! Ging dat wel goed?
Het Begin: Uitdagingen en Doorzettingsvermogen
Zal ik dan toch maar naar het begin gaan? Laten we dat eens doen. Dat begint eigenlijk al voordat we naar Moordrecht rijden. Lily is een beetje ziekjes, maar gelukkig voelt ze zich goed genoeg om die ziektekiemen eruit te zweten. Ikzelf heb te kampen met een hersenschudding die ervoor zorgt dat ik soms 3 ballen ipv 1 bal zie en de lijnen ook af en toe lijken te verspringen. Wellicht leuk voor een toekomstige zijtak van het volleybal, voor nu maakt dat het wat lastig spelen. Anyway, Lieke mag het vandaag als spelverdeler laten zien, Noortje als diagonaal en de middenaanvallers mogen weer eens achterin verdedigen omdat onze libero Anouk vandaag buiten de lijnen staat. Je snapt, het wordt een uitdagende wedstrijd.
Ach, wij hebben wel voor hetere vuren gestaan, en zo gaan we de wedstrijd dus in. Naja, laat ik eerlijk zijn; het lijkt echt nergens op in het begin. We staan rechtop, zijn onze stemmen verloren en kijken de bal liever na dan ervoor te gaan. We moeten nog even inkomen blijkt, want terwijl we een achterstand van 19-9 hebben gerealiseerd zijn we er toch echt klaar mee. Ik vind het altijd lastig om over mezelf te schrijven in een verslag, maar ga het deze keer toch doen. Want, ik ben ontzettend trots op de vechtlust en de prachtige acties van mijn teamgenoten. Maar, terugkomen van 19-9 naar 25-20 mede dankzij een hele goede serviceserie van yours truly vind ik toch een vermelding waard. Ik ben een klein beetje trots op mezelf, want het is lang geleden dat ik goed heb geserveerd. Dit had natuurlijk mede te maken met mijn schouderblessure. Des te fijner het is om te merken dat die schouder steeds weer wat sterker wordt. Afin, next set.
De Strijd Wordt Intens: Slim Spel en Vastberadenheid
Wat ook sterker wordt, zijn onze aanvallen in de tweede set. Ilse knalt een paar pipes over het net waar je u tegen zegt. Noortje weet op de diagonaal elke hoek van het andere veld te bereiken. Lily en Ebru slaan die ballen nog net niet binnen de drie bij de tegenstander. En uiteraard allemaal te danken aan de perfecte setjes van Lieke. Er wordt gevochten voor elke bal, we hebben plezier in het spel en weten ook nog eens onze servicedruk hoog te houden. Vooral Noortje en Ebru serveren zo strak over het net dat zelfs de libero aan de andere kant moeite heeft met het controleren van de bal. De set is met 25-22 voor ons. Verdiend!
Een Opgewekte Strijd
De stemming zit er goed in en dus beginnen we lekker aan de derde set. We nemen gelijk een goede voorsprong. Die ook wel weer wordt ingehaald door het goed spelende MVC. En zo gaat het punt voor punt richting de 25. Ilse weet een paar keer mooi op positie 1 te slaan, onze verdediging zit er in de rally goed bij, maar we hebben wat moeite met het controleren van de service van de tegenstander. En zo komen we, ondanks slimme time-outs van Vincent S. die hier zeker 4 punten in de wedstrijd mee heeft gescoord, toch weer op een achterstand. We komen aan het einde net tekort en de set gaat met 25-23 naar MVC D1.
Ik begin het wat zwaarder te krijgen en niet alleen de lijnen maar de hele zaal lijkt af en toe te bewegen en ook Lily raakt vermoeid. “Are we done?” “Nah, we’re not done yet” en zo peppen Lily en ik elkaar op. We laten ons niet kennen. Vechten doen we tot het einde en we geven dan ook alles om deze set te winnen. Ballen worden rechtdoor geslagen, in het midden geprikt, de drie-meter aanval scoort bijna elke keer weer, we blokkeren, passjes komen goed aan en er wordt voor elke bal gegaan. En daarmee slepen we de vierde set binnen met 23-25, dit keer voor ons.
Een Zure Nasmaak en Toekomstige Triomfen
Een vijfsetter, alweer. Vorige week pakten we de laatste set met gemak. Lukt dat deze keer weer? Kort antwoord: nee. Lang antwoord: we krijgen vanaf het begin de service van MVC niet goed onder controle en beginnen weer dezelfde foutjes te maken die we in de eerste set maakten. Daarentegen lijkt MVC een laatste restje energie opgespaard te hebben, zoals je altijd een gaatje in je maag vrijhoudt voor het toetje. Ineens slaan ze de ballen hard in de hoeken, daar waar wij net niet bijkomen. En zo gaat de vijfde set met 15-7 naar MVC en dus ook de wedstrijd.
Om het rond te maken: ik ben ontzettend trots op wat we als “gehavend” team hebben bereikt op deze avond en hoe we gevochten hebben voor elke bal. Een groot bedankje aan Vincent voor het positief coachen en aan de vriend van Noortje die nog even terug naar Den Haag is gereden vanuit Moordrecht om haar sportschoenen te halen die ze vergeten was. We hebben nu lekker een weekje rust en mogen het op zaterdag 11/11 opnemen tegen Volevo! Fijn weekend!
