Vrijdagavond 24 november, 21:30. Enthousiast begint Sovicos dames 3 met de warming up. Wat hebben we weer zin! Eindelijk weer thuis spelen, eindelijk weer (semi)compleet, in ieder geval geen invallers vereist dit keer. We kijken naar de tegenstander en zien: die kunnen we aan. Let’s go!
Maar de eerste set begint met, hoe kunnen we het anders omschrijven, een valse start. Al na een paar punten laten we ons meeslepen met het houtje touwtje hakkie takkie spel van de tegenstander. Willekeurige armen worden door de lucht gemaaid en de slordige eigen foutjes vliegen ons om de oren. Tegen het einde van de set klimmen de punten echter toch steeds dichterbij. Helaas zonder bevredigend resultaat: 21-25.
Vol goede moed beginnen we aan de tweede set. Dat gaan we even rechtzetten, toch? Toch niet. De pass gaat mis. Als de pass goed gaat, gaat de set mis. Als de set goed gaat, gaat de aanval mis. Als de aanval goed gaat… niet goed genoeg. Een tijdje staan we voor, maar niet een lang tijdje. We strijden, maar fraai is het niet. Jammer joh: 22-25.
Goed, derde set dan. Nu is het moment, de wedstrijd kan gewoon nog worden gewonnen. Zou je denken! Maar de schwung is eruit, en dat zie je. Met verslagen koppies laten we ons met 16-25 de set uit slaan.
En dan, zoals dat gaat met volleybal, hebben we niks meer te verliezen. Een uitgelezen moment om te laten zien dat we toch WEL kunnen volleyballen! Vlammend en rokend stomen we de vierde set door, en opeens vliegen onze aanvallen de tegenstander om de oren. Ooh, dus we kunnen het wel?! Nou, die kennis nemen we dan maar mee naar de volgende wedstrijd. 3-1 verlies en de rest vergeten we.
Groetjes van een gedesillusioneerd dames 3